தேர்தலில் வென்றால் தமிழீழம் மலரலாம்

இலங்கையின் வட-கிழக்கு மாகாணங்களில், ஜூலை மாதம் நடந்து முடிந்த உள்ளூராட்சி மன்றங்களுக்கான தேர்தலில், தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு அமோக வெற்றி பெற்றுள்ளது. தமிழ் வாக்காளர்கள் பெருமளவில் தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்புக்கு வாக்களித்தமை, தமிழ் தேசிய முகாமில் பல எதிர்பார்ப்புகளை தோற்றுவித்துள்ளது. தமிழ் மக்கள் ஒட்டு மொத்தமாக, "தமிழ் தேசியத்திற்கு, அல்லது தமிழீழ தனியாட்சிக்கு ஆதரவாக வாக்களித்ததாக" பலர் பொழிப்புரை வழங்கி வருகின்றனர். இலங்கையிலும், புலம்பெயர்ந்த நாடுகளிலும் வாழும் தமிழ் தேசியவாதிகள் இது போன்ற பரப்புரைகளை, தம் வசம் உள்ள ஊடகங்களில் செய்து வருகின்றனர்.

இதற்கிடையே, சிறிலங்கா அரசானது கூட்டமைப்பின் வெற்றியை சிறுமைப்படுத்தியுள்ளது. பாஸிச ஜாதிக ஹெல உறுமய ஒரு படி மேலே சென்று, "இந்த தேர்தல் வெற்றியைக் காட்டி, சமஷ்டி என்றெதுவும் கேட்டுக் கொண்டு வரக் கூடாது..." என்று மிரட்டியுள்ளது. தமிழர்களின் பிரச்சினை ஒருபுறம் இருக்கையில், தீவிர தமிழ் தேசியவாதிகளும், தீவிர சிங்கள தேசியவாதிகளும், ஒரே புள்ளியில் நின்று கொண்டு பேசுகின்றமை இங்கே புலனாகும். இலங்கை சுதந்திரமடைந்த பின்னர் நடைபெற்ற தேர்தல்களில், வட- கிழக்கு மாகாணங்களில், தமிழ் தேசியத்தை முன்னெடுக்கும் பிராந்தியக் கட்சி வெற்றி பெறுவது வழக்கமாக நடந்து வந்துள்ளது. மறு பக்கம், சிங்கள இனவாதக் கட்சிகளும், "தமிழர்கள் நாட்டை பிரிக்கப் போகும் அபாயத்திற்கு ஆதாரமாக" தமிழ் தேசியக் கட்சிகளின் வெற்றியை சுட்டிக் காட்டி ஓட்டு சேகரிப்பார்கள்.

1976 ம் ஆண்டு, தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் வட்டுக்கோட்டை மகாநாட்டில், தமிழரின் குறிக்கோள் தமிழீழம் என்ற தீர்மானம் எடுக்கப் பட்டது. 1977 நடந்த பொதுத் தேர்தலில், தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி அமோக வெற்றி பெற்று, போட்டியிட்ட அனைத்து ஆசனங்களையும் கைப்பற்றியது. ஓரிரு வருடங்களுக்கு முன்னர் தான், வட-கிழக்கு மாகாணங்களில் எதிரும் புதிருமாக போட்டியிட்டு வந்த இரண்டு தமிழ்க் கட்சிகள் "தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி" என்ற பெயரில் ஒன்று சேர்ந்தன. அன்றைய நாட்களில், தமிழர்கள் அடைந்த உற்சாகத்தை சொல்லி மாளாது. "தமிழர்கள் அனைவரும் ஒன்று சேர்ந்து விட்டார்கள். விரைவில் தமிழீழம் கிடைத்து விடும்." என்று நம்பினார்கள். தமிழ் தேசிய அரசியவாதிகளும், "அடுத்த வருடம் தமிழீழத்தில் தைப் பொங்கல் கொண்டாடுவோம்" என்று நம்பிக்கையை விதைத்து வந்தனர்.

பாராளுமன்றத்திற்கு தெரிவானதும், சிங்கள அரசு வழங்கும் சலுகைகளை பெற்றுக் கொண்டு, பதவி தந்த சுகத்தை அனுபவிப்பது, தமிழ் தேசிய அரசியல்வாதிகளுக்கு வாடிக்கை. கொழும்பு நகரில் அரசு கொடுத்த பங்களாவில் குடியிருந்து கொண்டு, தொகுதிப் பக்கம் எட்டியும் பார்க்க மாட்டார்கள். தங்கள் பிள்ளைகளைக் கூட "தமிழீழத்தில்" கல்வி கற்க விடாமல், வெளிநாடுகளுக்கு அனுப்பி வைப்பார்கள். அன்றைய தமிழரசுக் கட்சி முதல், இன்றைய தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு வரையில், இந்த நிலையில் மாற்றமெதுவும் வந்து விடவில்லை. 1977 தேர்தல் வெற்றிக்குப் பின்னர், தமிழீழம் வராததைக் கண்ட இளைஞர்கள் பொறுமை இழந்தார்கள். அதற்குப் பிறகு நடந்த மாவட்ட அபிவிருத்தி சபை தேர்தலில், பிரச்சாரம் செய்ய சென்ற வேட்பாளர்களை கேள்வி கேட்டார்கள். "தம்பி மாருக்கு இதெல்லாம் புரியாது. கத்தி முனையில் நடப்பதைப் போன்று அரசுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கிறோம்..." என்று தமிழ் தேசிய அரசியல்வாதிகள் சமாளிப்பார்கள். உண்மையில், தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணியின் நோக்கம், அரசுடன் பேரம் பேசி அதிக சலுகைகளை பெற்றுக் கொள்வது. பேரம்பேசல்களில் கிடைக்கும் ஆதாயங்கள், சிறு தொகையினரான தமிழ் மேட்டுக்குடிக்கு போய்ச் சேரும், என்ற விடயம் அப்பாவி வாக்காளர்களுக்கு தெரியாது. அவர்களைப் பொறுத்த வரையில், "தமிழீழம் அனைத்துப் பிரச்சினைகளுக்குமான சர்வரோக நிவாரணியாக" கருதப் பட்டது.

தமிழரின் அதிக பட்ச கோரிக்கையாக தமிழீழத்தை முன்மொழிந்த செயற்பாடானது, எதிர்காலத்தில் அவர்களுக்கே எமனாக அமைந்து விட்டது. தமிழ் தேசிய முகாமில், மிதவாதிகள், தீவிரவாதிகள் என்று இரண்டு பிரிவுகள் தோன்றின. தேர்தல்களில் போட்டியிட்ட வயதான அரசியல்வாதிகள் மிதவாதிகளாகவும், அடிமட்ட தொண்டர்களான இளைஞர் அணியை சேர்ந்தவர்கள் தீவிரவாதிகளாகவும் மாறினார்கள். தமிழ் தேசிய தீவிரவாதிகள், பாராளுமன்ற தேர்தல்களில் நம்பிக்கை இழந்திருந்தனர். ஆயுதப் போராட்டத்தை நாடினார்கள். அதற்கு மாறாக, காந்தீய வழியை கைவிடாத தமிழ் தேசிய மிதவாதிகள், இன்னமும் பாராளுமன்ற ஜனநாயகத்தில் நம்பிக்கை வைத்திருந்தனர். இவ்வாறு இரு வேறுபட்ட திசைகளில் சென்ற தமிழ் தேசியவாதிகள், பிற்காலத்தில் ஒருவரை மற்றவர் எதிரியாக கருதும் சூழ்நிலை உருவாகியது. தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி தனக்கென சொந்தமாக ஆயுதக்குழுவை உருவாக்கும் முயற்சி தோல்வியுற்றது. அதனால், அவர்களின் கட்டுப்பாட்டை மீறி வளர்ந்த தமிழீழ ஆயுதபாணி இயக்கங்களின் வன்முறைக்கு இலக்காகினர். வளர்த்த கடா மார்பில் முட்டியது போல, தமிழ் அரசியல் தலைவர்கள், தாம் வளர்த்து விட்ட தமிழ்த் தேசியத்திற்கு பலியானார்கள்.

ஈழப்போராட்டத்தில் புலிகள் அமைப்பு தீர்மானகரமான சக்தியாக வளர்ந்து விட்ட காலங்களை, தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி கொழும்பில் இருந்து அரசியல் நடத்தியது. சிங்கள அரசு நடத்தும் தேர்தல்களை பகிஷ்கரிக்குமாறு, புலிகள் கோரிக்கை விடுத்து வந்தனர். தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி, புலிகளை எதிர்த்துக் கொண்டு தேர்தல்களில் போட்டியிட்டது. அந்த தேர்தல்களிலும் பெருமளவு தமிழ் மக்களின் வாக்குகளால் வெற்றி பெற்றனர். இன்று தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பிற்கு ஆதரவாக பிரச்சாரம் செய்யும் பலர், அன்று புலிகளின் நிலைப்பாட்டை ஆமோதித்திருந்தனர். தேர்தலில் போட்டியிடும் தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி வேட்பாளர்கள் அனைவரும் துரோகிகள் என்று கூறினார்கள்.

இன்று இரு தசாப்தங்களுக்குப் பின்னர் ஏற்பட்டுள்ள மாற்றங்களை வைத்துப் பார்க்கும் பொழுது, தமிழ் தேசியவாதிகள் மத்தியில் மிதவாதிகளின் கை ஓங்கியுள்ளதாகவே கருத வேண்டியுள்ளது. அதாவது முப்பது வருடங்களுக்கு முன்பிருந்த நிலைக்கு மீண்டும் வந்துள்ளோம். உண்மையில், சிங்கள அரசும், இந்திய அரசும், மற்றும் சர்வதேச நாடுகளும் இது போன்ற மாற்றத்தை விரும்பியிருக்கலாம். முன்பு பேச்சுவார்த்தைகள் நடைபெற்ற காலங்களில், புலிகள் அமைப்பை அரசியல் கட்சியாக்குமாறு அழுத்தங்கள் கொடுக்கப்பட்டன. ஆனால், புலிகள் அமைப்பினர் அந்த அழுத்தங்களுக்கு அடிபணியாததால் அழிக்கப்பட்டனர். பல இந்திய, மேற்கத்திய இராஜதந்திரிகள் அதனை உறுதிப் படுத்தியுள்ளனர்.

தொன்னூறுகளில் இந்திய இராணுவத்தை வெளியேற்றிய பின்னர், இலங்கை அரசுடன் பேசிய புலிகள், "விடுதலைப் புலிகள் மக்கள் முன்னணி" என்ற பெயரில் அரசியல் கட்சி ஒன்றை பதிவு செய்திருந்தனர். பிற்காலத்தில் பிரபாகரன்- மாத்தையா உள்முரண்பாடுகளால் கட்சி கலைக்கப்பட்டு விட்டது. நோர்வேயின் அனுசரணையுடன், இறுதியாக நடந்த பேச்சுவார்த்தைகளில் அந்தக் கட்சியை ஸ்தாபன மயப்படுத்துமாறு மத்தியஸ்தர்கள் கேட்டுக் கொண்டனர். ஆனால், புலிகளின் நோக்கம் வேறாக இருந்தது. ஒரு காலத்தில் "புலி எதிர்ப்பாளர்களாக" கருதப்பட்ட, தமிழர் விடுதலைக் கூட்டணி, ஈபிஆர்எல்ப், டெலோ போன்ற கட்சிகளில் இருந்து ஒரு சிலரை தேர்ந்தெடுத்து, "தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு" என்ற புதிய கட்சி உருவாக்கப்பட்டது.

அன்றிருந்த நிலையில், தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு புலிகள் அமைப்பின் அரசியல் பிரிவு போன்று செயற்பட்டு வந்தது. அந்தக் கட்சியின் உறுப்பினர்கள், "புலிகளே தமிழ் மக்களின் ஏக பிரதிநிதிகள்," என்று பகிரங்கமாக அறிவித்திருந்தனர். இதனால் தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பின் பிரதிநிதித்துவம் இரண்டாம் நிலைக்கு தள்ளப்பட்டது. உண்மையில், தமிழ்ப் பிரதேசங்களில் இடம்பெற்ற தேர்தல்களில், ஏற்கனவே போட்டியிட்டு வந்த மிதவாத தமிழ் அரசியல் தலைமையை, புலிகள் தமக்கு சாதகமாக பயன்படுத்தினார்கள். கடந்த முப்பதாண்டு ஆயுதப்போராட்ட கால வரலாற்றில், புலிகள் தமக்கென அரசியல் கட்சியை உருவாக்காதது ஏன்? தேர்தல் என்று வந்து விட்டால், தமிழ் மக்கள் எப்போதும் மிதவாதிகளுக்கு ஆதரவாக வாக்களிப்பார்கள் என்ற புரிதலால் இருக்கலாம்.

வடக்கு- கிழக்கு தமிழ் மக்களைப் பொறுத்த வரையில், தேர்தல் என்று வந்து விட்டால், ஏதோ ஒரு வகையில் தமது எதிர்ப்பை பதிவு செய்யத் தயங்குவதில்லை. எண்பதுகளின் இறுதியில், இந்திய இராணுவத்தின் வருகையுடன் அந்தப் போக்கு ஆரம்பமாகியது. அதற்கு முன்னர் சுமார் ஐந்து வருடங்களாக நடந்த முதலாம் கட்ட ஈழப்போரின் முடிவில் நடந்த முதலாவது பாராளுமன்ற தேர்தலில் அது வெளிப்பட்டது. வடக்கு- கிழக்கில் நிலை கொண்டிருந்த இந்தியப் படைகள், ஈபிஆர்எல்ப், ஈஎன்டிஎல்ப் போன்ற கட்சிகளை ஆதரித்தன. அந்தக் கட்சிகளை சேர்ந்தவர்கள் ஆயுதங்களுடன் அடாவடித்தனம் செய்து திரிந்ததால், தமிழ் மக்கள் அதிருப்தியடைந்திருன்தனர். இதனால், அன்றைய காலத்தில் ஆயுத வன்முறையில் ஈடுபடாதிருந்த ஈரோஸ் அமைப்பின் உறுப்பினர்களுக்கு வாக்களித்தனர். அநேகமாக, வட- கிழக்கு மாகாணங்களில் போட்டியிட்ட அனைத்து வேட்பாளர்களும் பாராளுமன்றத்திற்கு தேர்வானார்கள். தேர்தல்களுக்கு முந்திய காலங்களில், ஈரோஸ் தமிழ் தேசியத்தில் அதிக ஆர்வமற்ற மார்க்சிய இயக்கமாக அறியப்பட்டிருந்தமை குறிப்பிடத் தக்கது. அன்று தலைமறைவு இயக்கமாக இருந்த புலிகளும், ஈரோஸ் வேட்பாளர்களுக்கு ஆதரவளித்திருந்தனர்.

இன்று, வட- கிழக்கு மாகாணங்களில் இராணுவமும், அரசுக்கு ஆதரவான கட்சிகளை சேர்ந்தவர்களும் தான், உண்மையான அதிகாரத்தை கையில் வைத்திருக்கின்றனர். வடக்கில் ஈபிடிபி, கிழக்கில் கருணா, பிள்ளையான் அணி என்பன தமிழ் மக்கள் மேல் அதிகாரம் செலுத்தி வருகின்றனர். அவர்கள் அரசுக்கு ஆதரவானவர்கள் என்பதால், அதிகார துஷ்பிரயோகம் குறித்து யாராலும் கேள்வி எழுப்ப முடியாத சூழ்நிலை அங்கு நிலவுகின்றது. தமிழ் மக்கள் தேர்தல் காலத்தில் மட்டுமே தமது அதிருப்தியை காட்ட முடியும். மக்கள் தினசரி நிஜத்தில் சந்திக்கும் அதிகாரத்தை அசைக்க முடியாததால், அரசு விரும்பாத எதிர்க்கட்சிக்கு வாக்களிக்கின்றனர். சுருக்கமாக, இது எதிர் வாக்குகள். தமிழகத்தில் திமுக வுக்கு எதிராக அதிமுக வுக்கு வாக்களிப்பது போன்றது. இது போன்ற தேர்தல் முடிவுகள் இதற்கு முன்னமும் கிடைத்துள்ளன. தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு தேர்தலில் வென்றாலும், அவர்கள் தமிழ் மக்களுக்காக எதையும் சாதிக்கப் போவதில்லை. அது அங்குள்ள மக்களுக்கும் தெரியும்.

தமிழ்ப் பிரதேசங்களில் நடந்த தேர்தல் முடிவுகளை வைத்து பார்க்கும் பொழுது, ஒரு உண்மை புலனாகின்றது. இன்று வரை, தமிழ்த் தேசிய அரசியல் மக்களை பார்வையாளர்களாக வைத்திருக்கவே விரும்புகின்றது. இனப்பிரச்சினை தீர்க்கப்பட வேண்டியதன் அவசியத்தை தமிழ் மக்கள் எல்லோரும் உணர்ந்துள்ளனர். இருப்பினும், தீர்வை நோக்கிய பாதையில் மக்களை அணிதிரட்டி செல்லாத வரையில், அவர்களால் முடிந்ததெல்லாம் தேர்தலில் ஓட்டுப் போட்டு எதிர்ப்பை தெரிவிப்பது தான்.

பொருளாதார வளங்களை பங்கிடுவதில் காட்டப்படும் இனரீதியான பாரபட்சம் இன்னமும் தொடர்கின்றது. தனியார் நிறுவனங்களும், சந்தைப் பொருளாதாரமும் வளர்ச்சியடைந்த இந்தக் காலத்தில் கூட, சிங்களவர்களுக்கே அதிக வேலை வாய்ப்புகள் வழங்கப் படுகின்றன. தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பு, இதற்கெதிரான போராட்டத்தை நடத்துவதில்லை. இனப்பாகுபாட்டிற்கு எதிரான வெகுஜன அமைப்பை கட்டவில்லை. மாறாக இந்திய அரசியல்வாதிகள் போன்று, அறிக்கைப் போர்களில் ஈடுபடுகின்றது. ஓரிரு தடவை பாராளுமன்றத்தில் பேசி விட்டால், அல்லது ஊடகத்திற்கு அறிவித்து விட்டால் போதும் என நினைத்துக் கொள்கின்றது. இந்த விடயம் தமிழ் மக்களுக்கு தெரியாததல்ல, அவர்களைப் பொறுத்த வரையில், தமிழ் தேசியக் கூட்டமைப்பிற்கு மாற்றீடான வேறு கட்சி எதையும் காணவில்லை.