"நவீன கால அரசு, முதலாளித்துவ வர்க்கம் அனைத்துக்குமான பொதுவிவகாரங்களை நிர்வகிக்கும் குழுவே அன்றி வேறில்லை." - மார்க்ஸ், எங்கெல்ஸ் (கம்யூனிஸ்ட் கட்சி அறிக்கை)
முதலாளித்துவம் அழியவில்லை. கடைசியில் அமெரிக்கா மற்றும் மேற்கு ஐரோப்பிய நாடுகள், பொதுமக்களின் வரிப்பணத்தை கொட்டி, அழிவில் இருந்த வங்கிகளை ஒருவாறு காப்பாற்றிவிட்டனர். தானே ஏற்படுத்திய நிதிநெருக்கடிக்குள் சிக்கிக் கொண்ட முதலாளித்துவம், அரசாங்கத்தால் அழிவில் இருந்து மீட்கப்பட்டுவிட்டது. ஆனால் மக்கள் பிரதிநிதிகள் என கூறிக்கொள்ளும் ஜனநாயக அரசுகள் மக்களை மீளாத்துயருக்குள் தள்ளிவிட்டன. சுருங்கக் கூறின்: ஒரு நிறுவனம் லாபம் சம்பாதித்தால் அதனை முதலாளிகள் தமது தனிச்சொத்து என்று உரிமை கொண்டாடும் அதேநேரம், அந்த நிறுவனம் நட்டமடைந்தால் அதனை மக்கள் பகிர்ந்து கொள்ள வேண்டும் என்று கேட்பார்கள்.
அமெரிக்க அரசு வழங்கிய 700 பில்லியன் டாலர் மீட்புநிதி, முதன்மைப் பங்குதாரரின் ஆதாயப்பங்கு(டிவிடென்ட்) பட்டுவாடா செய்யவும், நிர்வாகிகளின் சம்பளங்களை (குறைந்தது US $ 30,000), போனஸ்களை (லட்சக்கணக்கில்) கொடுப்பதற்கும் செலவிடப்படாது என்பது என்ன நிச்சயம்? அரசுக்கு அதைப்பற்றி எந்த கவலையுமில்லை. அதே நேரம் இந்த மீட்புநிதியை வீட்டுக்கடன் கட்ட முடியாத பொது மக்களுக்கு வழங்கி, அவர்கள் வீட்டை இழந்து நடுத்தெருவுக்கு வருவதை தவிர்த்திருக்கலாம். அமெரிக்க அரசு எப்போது தனது மக்களைப்பற்றி கவலைப்பட்டது? மீட்புநிதி பொதுமக்களின் வரிப்பணத்தில் இருந்து வந்தது என்பதால், வருங்காலத்தில் பொதுநல செலவினங்கள் குறைக்கப்படும். இதனால் அநேகமான பொது மக்கள், வறிய நாடுகளில் உள்ளது போல தப்பிப்பிழைக்கும் வாழ்க்கை நிலைக்கு தள்ளப்படுவார்கள். இதே 700 பில்லியன் டாலரை கொட்டியிருந்தால், பரிதாபகரமான பொதுநல மருத்துவ துறையை சிறப்பாக நடத்தியிருக்கலாம். இதற்கிடையே இந்த தொகை, அமெரிக்க அரசு பாதுகாப்புக்கு (ஆப்கன், ஈராக் போர்கள்) செலவழிப்பதை விட குறைவு, என்று பெருமை வேறு.
"Laissez Faire"(பிரெஞ்சு மொழியில் : செய்ய விடு)முதலாளித்துவம் இது, என்று சொல்லி அரச தலையீடற்ற பொருளாதாரம் நடத்திய, அகங்காரம் கொண்ட தாராளவாத சந்தை விற்பன்னர்கள் தற்போது, "தவறு செய்து விட்டு தந்தைக்கு பின்னால் ஒளிக்கும் குழந்தைகளைப் போல" நடந்து கொள்கிறார்கள். இதே நிதி நெருக்கடி மூன்றாம் உலக நாடொன்றில் ஏற்பட்டிருந்தால், அந்நாட்டு அரசு இது போன்று மீட்புநிதி வழங்கி நிறுவனத்தை அழிவில் இருந்து காப்பாற்றக் கூடாது என்று, அமெரிக்க அரசு மட்டுல்ல, உலகவங்கி, ஐ.எம்.எஃப்., எல்லாமே ஆலோசனை வழங்கியிருப்பார்கள். அதற்கு உடன்படா விட்டால், கடனுதவிகளை நிறுத்தி விடுவார்கள். ஆனால் அந்த உபதேசமெல்லாம் உலகிற்கு மட்டுமே, அமெரிக்காவுக்கு இல்லை.
நிலைமையை பயன்படுத்தி, அமெரிக்க நிறுவனங்களை சீனா வாங்க வேண்டும் என்று, சில சீன பொருளியல் நிபுணர்களும், மற்றும் சர்வதேச பெருமுதலாளிகளும் கேட்டுள்ளனர். ஆனால் சீன அரசு தயங்குகின்றது. ஏனெனில் லாபம் வரக்கூடிய நிறுவனங்களிலேயே யாரும் முதலீடு செய்ய விரும்புவர். அதன் அர்த்தம், அமெரிக்க பொருளாதாரத்தில் தற்போது சீனா உட்பட பலரும் நம்பிக்கை இழந்து வருகின்றனர். ஐரோப்பாவும் தனி வழியில் செல்ல விரும்புகின்றது. அனேகமாக அதிக தொழிற்துறை வளர்ச்சி கண்ட ஜெர்மனி, ஐரோப்பிய பொருளாதாரத்தை தலைமை தாங்கலாம்.
கடன் நெருக்கடிக்குள் சிக்கி திவாலான ஐரோப்பிய வங்கிகள் சில அவை பிரதிநிதித்துவப் படுத்திய நாடுகளை விட அதிக பணபலம் கொண்டிருந்தமை அவற்றின் வீழ்ச்சிக்கு காரணம் என்று சொல்லப்படுகின்றது. உதாரணத்திற்கு, மூன்று லட்சம் பேர் சனத்தொகையை கொண்ட சிறிய ஐஸ்லாந்து நாட்டு வங்கிகள், அகலக்கால் வைத்ததன் விளைவாக இன்று அழிவின் விளிம்பில் நிற்கின்றன. அது ஐஸ்லாந்து என்ற ஒரு தேசமே திவாலாகும் நிலைக்கு இட்டுச்சென்றது. வடதுருவ தீவுநாடான ஐஸ்லாந்து பொருளாதாரம், ஒரு காலத்தில் மீன்பிடித் துறையை மட்டுமே நம்பி இருந்தது. கடந்த தசாப்தங்களாக ஏற்பட்ட வங்கித் துறையின் பகாசுர வளர்ச்சி ஐஸ்லாந்தை செல்வந்த நாடாக்கியது. இதனால் நாட்டின் பொருளாதாரத்தையே தமது கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருந்த வங்கிகள், அமெரிக்காவிலும் ஐரோப்பாவிலும் வாங்கிக் குவித்தன, பெருமளவில் முதலீடு செய்தன. இறுதியில் அமெரிக்க கடன் பிரச்சனைக்குள் அகப்பட்டு, அனைத்தையும் இழந்து நிற்கின்றன. பேராசை பெருநஷ்டம் என்றொரு பழமொழி உண்டு.
ஐஸ்லாந்து அரசு, வங்கிகளை தேசியமயப்படுத்த தேவையான பணமின்றி தவித்தது. அதற்காக "தனது நண்பர்களிடம்" உதவி கேட்டும் கிடைக்காத நிலையில், தற்போது ரஷ்யா நான்கு பில்லியன் யூரோ கடன் வழங்க சம்மதித்துள்ளது. சர்வதேச நிதிநெருக்கடிக்குள் ரஷ்ய பங்குச்சந்தையும் மாட்டிக் கொண்டு நஷ்டமடைந்துள்ளது. இருப்பினும் அங்கே வலிமையான அரசாங்கம் இருப்பதால், நிலைமை கட்டுப்பாட்டுக்குள் உள்ளது. சந்தர்ப்பத்தை பயன்படுத்தி தனது நாணயமான ரூபிளை சர்வதேச பரிவர்த்தனைக்கு விரிவுபடுத்தப் பார்க்கின்றது. அதனோடு நெருங்கிய உறவைப் பேணும் பெலாரஸ், வாங்கும் எண்ணைக்கு ரூபிளில் பணம் செலுத்துமாறு வற்புறுத்தப்பட்டுள்ளது. இது பின்னர் பிற நாடுகளுடனும் விரிவுபடுத்தப்படலாம்.
நெருக்கடியில் இருந்து மீளுவதற்கு சிறந்த வழி உண்டு. லாபவெறி பிடித்தலையும் வங்கிகள் எமக்கு தேவையில்லை. சேமிப்பு வங்கி, கூட்டுறவு வங்கி, விவசாய வங்கி, தபால் வங்கி போன்றன, அவை பிரதிநிதித்துவப்படுத்தும் தேசத்தின் பொருளாதா
ரத்துடனும், மக்களுடனும் ஒன்றிணைந்து இருந்தன. அவை மக்களின் நன்மதிப்பையும், நம்பிக்கையையும் பெற்றிருப்பதால், நிதிநெருக்கடிக்குள் சிக்கி திவாலாகும் அபாயம் குறைவு. முன்பெல்லாம் அமெரிக்காவிலும், மேற்கு-ஐரோப்பாவிலும் அப்படியான வங்கிகள் இருந்தன. அனால் Laissez Faire முதலாளித்துவ வளர்ச்சி காரணமாக, பெருமளவு நிதி கொண்ட வர்த்தக-முதலீட்டு வங்கிகள், அவற்றை பிடித்து தின்று விழுங்கி விட்டன. அன்றைய பேராசை, இன்றைய பேரழிவுக்கு கொண்டு வந்து விட்டுள்ளது. இன்று மக்கள் வங்கிகளைக் கண்டு பயந்தோடும் நிலைமை உருவாகி விட்டது.Video: இதுதாண்டா அமெரிக்க சொர்க்கம்! |
|---|
________________________________________________________________
முன்னைய பதிவுகள் :
காசு ஒரு பிசாசு! (அனைவருக்குமான பொருளியல்)
வீடு வரை கனவு, காடு வரை கடன்
வள்ளல் புஷ் வழங்கும் "வங்கி சோஷலிசம்"
__________________________________________________________________
Op dit werk is een Creative Commons Licentie van toepassing.
Burned Feeds for kalaiy
1 comment:
When the bubble burst: -
SHYAM P.
While some blame the greed of Wall Street investment bankers and the dangers of a totally unregulated system for the current financial crisis, what can't be denied is that lives, and lifestyles, have been suddenly changed across the social spectrum and careers built up over a lifetime have vanished in an instant. Apart from the revised $700 billion bailout plan, can the U.S. government do enough to restore confidence and assuage the trauma?
The real question is: Who is going to compensate the common investors across the world who have lost their wealth in the resultant market meltdown?
The bursting of the speculative bubble in the U.S. housing market has destroyed billions of dollars in investor wealth across the world, crippled the banking system, expunged close to a million jobs…and India has not been spared either. With banks failing by the day, definitely, these are uncertain times for the financial services industry. While many people who have lost their jobs are faced with permanent shrinkage of their lifestyle, others in the industry are going through the trauma of not knowing if and when their turn would come. Who is to blame?
Flashback to year 2003:
Rohit (name changed to protect identity), a good friend of mine and someone who was officially considered to be a genius with an IQ of 150+, graduated from one of the leading IIMs. Rohit managed to make it into the New York Headquarters of the most sought after firm that had arrived on campus for the first time — Lehman Brothers — a top U.S. Investment Bank (then). On joining, he was assigned to Lehman's mortgage securities desk that dealt with Collateralised Debt obligations (or CDOs).
Following is an extracted transcript of a chat session I had with Rohit back in 2004:
Me: So man, you must feel like you are on top of the world.
Rohit: Yes dude, the job here is amazing, I get to interact with people around the world, investment managers who want to invest millions of dollars
Me: Great…so tell me something interesting. What's your job all about?
Rohit: You know there is a great demand for American home loans, which we buy from the U.S. banks. We then convert these into what is called as CDOs (Collateralised Debt Obligations). In plain English, this refers to buying home loans that banks had already issued to customers, cutting them into smaller pieces, packaging the pieces based on return (interest rate), value, tenure (duration of the loans) and selling them to investors across the world after giving it a fancy name, such as "High Grade Structured Credit Enhanced Leverage Fund".
Me: Wow! I would've never guessed that boring home loans could transform into something that sounds so cool!
Rohit: Hahaha…actually we create multiple funds categorised based on the nature of the CDO packages they contain and investors can buy shares in any of these funds (almost like mutual funds…but called Structured Investment Vehicles or SIVs)
Me: Dude, you make your job sound like a meat shop…chopping and packaging. So, in effect when an investor purchases the CDOs (or the fund containing the CDOs), he is expected to receive a share of the monthly EMI paid by the actual guys who have taken the underlying home loans?
Rohit: Exactly, the banks from whom we purchased these home loans send us a monthly cheque, which we in turn distribute to the investors in our funds
Me: Why do the banks sell these home loans to you guys?
Rohit: Because we allow them to keep a significant portion of the interest rate charged on the home loans and we pay them upfront cash, which they can use to issue more home loans. Otherwise home loans go on for 20-30 years and it would take a long time for the bank to recover its money.
Me: And, why does Lehman buy these loans?
Rohit: Because we get a fat commission when we convert the loans into CDOs and sell it to investors.
Me: Who are these investors?
Rohit: They include everyone from pension funds in Japan to Life Insurance companies in Finland .
Me: But tell me, why are these funds so interested in purchasing American home loans?
Rohit: Well, these guys are typically interested in U.S. Govt. bonds (considered to be the safest in the world). But unfortunately, Mr. Alan Greenspan (head of Federal Reserve Bank, similar to RBI in India ) has reduced the interest rate to nearly 1 per cent to perk up the economy after the dotcom crash 9/11attacks. This has left many funds looking for alternative investments that can give them higher returns. Home loans are ideal because they offer 4-6 per cent interest rate.
Me: Wait, aren't home loans more risky than U.S Bonds?
Rohit: We have made home loans less risky now. In fact they have become as safe as U.S Govt. bonds.
Me: What are you saying, man? What if the people who have taken these underlying home loans default? Then the investors would stop getting the EMIs, and their returns would take a hit. Wouldn't it?
Rohit: Boss, may be some will default, but not definitely more than 2-3 per cent. Moreover, we have convinced AIG (a leading insurance company) to insure our CDOs. This means that even if there were big defaults,the insurance company would compensate the investors.
Me: that's amazing. What are these insurances called?
Rohit: Credit Default Swaps.
Me: Definitely you guys are the most creative when it comes to naming.
Rohit: Thanks.
Me: And why has this AIG guy insured millions of home loans?
Rohit: See man, the logic is simple. Home prices in the U.S always go up. In fact over the last three years alone they have doubled. So even if someone defaults paying the EMI, the home can be seized and sold for a much higher price. So there is no risk. Insurance companies are actually competing to insure this, because they can earn risk-free premiums.
Me: No wonder investment managers from all over the world want to put money in your CDOs.
*A global financial cobweb started getting built around the American dream of purchasing a home and it rested on the assumption that "home prices will keep rising". As demand for the CDOs started growing across the global investment community, the investment bankers (like Lehman) who were meant to sell these instruments also started investing a significant portion of their own capital in these. I guess after selling the story to the whole world, they themselves got sold on the seemingly foolproof concept. Gradually the markets for CDOs and Credit Default Swaps started expanding with traders and investors buying and selling these as if they were shares of a company, happily forgetting the underlying people behind these products who took the home loans in the first place and on whose capacity to repay the loans, the safety of these products depended.
As Wall Street firms like Lehman were churning more and more home loans into CDOs and selling them or investing their own money, there was a pressure on the banks to issue more loans so that they can be sold to the Wall Street firms in return for a commission. Slowly banks started lowering the credit quality (qualification criteria) for availing a home loan and aggressively used agents to source new loans. This slippery slope went to such an extent that in 2005, almost anyone in the U.S could buy a home worth $100,000 (45 lakhs INR) or more without income proof, without other assets, without credit history, sometimes even without a proper job. These loans were called NINA — "no income no assets".
The U.S. housing market went into a classic speculative bubble. Home loans were easy to get, so more and more people were buying houses. The increased demand for houses caused the price to increase. The rising prices created even more demand, as people started to look at homes as investments — investments that never went down in value.
When I touched base with my friend Rohit in late 2005, he was on cloud nine. During the previous one year, he managed to buy a home in Long Island (a posh area near New York City ) worth almost a million dollars, and got himself a Mercedes. All this was interesting to hear, but what shocked me was that although he was earning close to $20,000 a month (that is what CEOs in India make) he was not able to save anything because his lifestyle expenses where growing faster than his salary.
Unheeded signals
In late 2006, Mortgage lenders noticed something that they'd almost never seen before. People would choose a house, sign all the mortgage papers, and then default on their very first payment. Although no one could really hear it, that was probably the moment when one of the biggest speculative bubbles in American history popped. Another factor that lead to the burst of the housing bubble was the rise in interest rates from 2004-2006. Many people had taken variable rate home loans that started getting reset to higher rates, which in turn meant higher EMIs that borrowers had not planned for.
The problem was that once property values starting going down, it set off a reverse chain reaction, the opposite of what had been happening in the bubble. As more people defaulted, more houses came on the market. With no buyers, prices went even further down.
In early 2007, as prices began their plunge, alarm bells started going off across mortgage-backed securities desks all over Wall Street. The people on Wall Street, like Rohit, started getting calls from investors about not getting their interest payments that were due. Wall Street firms stopped buying home loans from the local banks. This had a devastating effect on particularly the small banks and finance companies, which had borrowed money from larger banks to issue more home loans thinking they could sell these loans to Wall Street firms like Lehman and make money.
Everyone got into a mad scramble to seize and sell the homes in order to get back at least some of the money. But there were just not enough buyers. The guys who had insured these loans thinking they had near zero risk (e.g. AIG) could not fulfil the unexpectedly huge number of claims. The best part was that since these insurance policies (credit default swaps) could themselves be traded, multiple people had bought and sold them, and it became so tough to even trace who was supposed to compensate for the loss.
The global financial cobweb built around mortgages is on the brink of collapse. Firms, large and small, some young some as old as a 100 years have crumbled as a result of suing each other over the dwindling asset values. Lehman's India operations, that employed over a thousand staff, is up for sale and many of the employees have been asked to leave. The Indian stock market has crashed almost 50 per cent from its high (and so have markets around the world) as the Wall Street giants sold their investments in the country in an effort to salvage whatever is good in order to make up for the mortgage related loss. Hedge funds, pension funds, insurance companies all over the world have lost billions in investor's money. Many Indian B-School graduates with PPOs (pre-placement offers) in the financial sector ( India and abroad) have either received an annulment or indefinite postponement of joining dates. IT firms that built and maintained software for the U.S. mortgage industry or the related Investment Banks, have shut down their business units, laid-off people or transferred them to other verticals.
Fragile system
For all the hoopla over the sharp and sophisticated people on Wall Street, the current financial crisis has exposed the fragility of the system. Wall Street is blaming the entire episode on people who could not repay their home loans. But the reality seems to point towards the stupidity of people who lent all this money, financial institutions that built fancy derivative packages and in effect facilitated billions in trading and investments in these fragile low quality loans.
The U.S. Govt is planning to grant 700 billion dollars to the Wall Street firms to compensate the financial speculators for the money that they have lost. Isn't this like rewarding greed and stupidity? The head of a leading Investment Bank has stated, "This is necessary to sustain financial ingenuity. We don't want to spend this money on ourselves. We just want this money to go into the market so that we can carry on trading complex securities, borrowing and lending money." (Yeah…right, so that one can act as if nothing had happened without analysing too much into it). The real question is: Who is going to compensate the common investors across the world who have lost their wealth in the resultant market meltdown? (either directly or through pension funds).
After being unreachable for a month now, finally I heard back from my pal, Rohit, saying he is back in India to take a break from the roller coaster ride that he had lived through. After Lehman's collapse he has lost his job and probably the house that he had bought by taking a hefty loan. I really don't know whether to feel happy for him, for getting an opportunity to learn a lesson or two from the experience or to feel sad for him for losing his job. May be I'll get a better sense of things once I meet him next week.
end of file
Post a Comment